«11 красавіка 2011 года. Дзень, які адзываецца трывогай і болем у сэрцах кожнага беларуса. 14 гадоў таму ў мінскім метро на адной з найбольш людных станцыяў падчас «гадзіны пік» прагрымеў выбух. Загінулі 15 чалавек, сотні атрымалі раненні, многія – цяжкія.
Мы так і не даведаліся, што насамрэч адбылося. Улады пазбавілі нас магчымасці зразумець, хто вінаваты праз закрытасць і паспешлівасць следчых дзеянняў, а сваякоў ахвяраў – шансу на справядлівае расследаванне.
Рэжым, які хавае праўду, расстрэльвае людзей без празрыстага судовага працэсу і ператварае смерць у інструмент кіравання, не можа быць гарантам бяспекі для грамадзянаў. Гэта тэрарызм з боку ўлады. Менавіта жыццё з’яўляецца галоўнай і бясспрэчнай каштоўнасцю кожнага чалавека.
Гэта трагедыя не пра мінулае. Гэта пра тое, што адбываецца з намі і сёння. Бо рэжым працягвае пазбаўляць людзей самага галоўнага – жыцця. Яны хочуць, каб мы забыліся. Каб жах стаў руцінай. Каб трагедыі выцвіталі, як старыя фатаграфіі.
За апошнія 30 гадоў каля 350 чалавек у Беларусі былі расстраляныя. Раней смяротнае пакаранне здавалася чымсьці далёкім, амаль немагчымым для звычайнага чалавека. Аднак з часам рэжым Лукашэнкі моцна пашырыў тлумачэнне тэрарызму і экстрэмізму. Цяпер у спіс тэрарыстаў можна трапіць нават за крытыку ўлады, данат ці каментар у інтэрнэце. Дзяржава, па сутнасці, мае юрыдычнае права вырашаць, хто заслугоўвае жыцця, а хто – не.
Кожны з нас можа зрабіць крок, каб злачынствы не заставаліся проста старонкамі ў гісторыі. Падтрымаць палітвязняў. Падтрымаць тых, хто выйшаў і працягвае змагацца. Нагадваць пра права быць пачутымі – нават у дробязях. Крытыкаваць улады, якія маўчаць, калі трэба гаварыць. Патрабаваць адказнасці. Не згаджацца на меншае.
Бо толькі калі мы ўсе разам пачнём гэты рух – крок за крокам, справа за справай – мы здолеем разбурыць гэты рэжым. І вярнуць у Беларусь тое, што важней за ўсё: праўду, справядлівасць і каштоўнасць жыцця чалавека».
