Многія з іх знаходзяцца ў рэжыме інкамунікада. Мы нічога не ведаем:
– 487 дзён пра Ігара Лосіка;
– 492 дні пра Марыю Калеснікаву;
– 498 дзён пра Максіма Знака;
– 497 дзён пра Мікалая Статкевіча;
– 501 дзень пра Віктара Бабарыку.
Пра лёс майго мужа Сяргея, я не ведаю ўжо 470 дзён. Падчас кожнай сустрэчы з палітыкамі, праваабаронцамі, актывістамі я паўтараю: у беларускіх турмах людзей трымаюць у жудасных умовах, без сувязі са знешнім светам. Рэжым робіць усё магчымае, каб пра палітвязняў забыліся. Але мы не дазволім гэтаму здарыцца.
Я заклікаю ўсіх міжнародных партнёраў дабівацца доступу да турмаў і вызвалення ўсіх палітзняволеных. Гэта не пра палітыку – гэта пра жыццё людзей. А мы з вамі павінны стаць голасам палітвязняў – і яшчэ гучней казаць пра іх, каб чуў увесь свет.
Дарагія, калі для вас бяспечна, пішыце лісты, дапамагайце данатамі сем’ям палітвязняў, выходзьце на акцыі салідарнасці. Кожнае нашае маленькае дзеянне – частка вялікай дапамогі, якая вельмі патрэбная тут і зараз. І я ведаю, што наша салідарнасць абавязкова разбурыць муры турмы».
