«Чатыры гады таму рэжым кінуў за краты двух смелых і таленавітых беларусаў – Віктара і Эдуарда Бабарыкаў.
Колькі часу патрэбна, каб людзі забылі сваіх герояў? «Месяц-другі – і яго ніхто не ўспомніць», – напэўна так думаюць памагатыя рэжыму, калі пазбаўляюць людзей волі. Але беларусы ніколі не адмовяцца ад тых, хто гатовы рабіць Беларусь лепшай.
Рэжым адбірае ў палітвязняў свабоду, здароўе, сям’ю і сяброў. Але не адбярэ годнасць і стойкасць. Іх ізалююць ад знешняга свету, а значыць яны не змянілі поглядаў – і ўсё так жа моцна вераць у нас, у беларусаў.
Так, за гэты час на нашую долю выпала нямала жахаў: гвалт, пераслед, эміграцыя, рэпрэсіі, вайна. Гэта цягне за сабой жаданне адмежавацца, замкнуцца ў шкарлупіну, не чытаць навіны пра чарговыя затрыманні, забыцца на імёны злачынцаў. Але ў такія моманты мы мусім узгадваць нашых герояў. Тых, хто нават у жудасных умовах кожны дзень адмаўляецца здраджваць сабе. Таму мы не можам здрадзіць ім.
Мае дарагія! Кожная кропля падтрымкі ўліваецца ў вялікае мора надзеі. Кожная вестачка дае разуменне, што людзі на волі шукаюць шляхі дапамогі і вызвалення кожнага і кожнай.
Дасылайце лісты, паштоўкі, пасылкі за краты. Рабіце ўсё, каб заставацца на сувязі з тымі, каго рэжым катуе турмамі і прымусовай працай. Я вельмі добра ведаю, колькі моцы і натхнення надае вашая падтрымка – і заклікаю працягваць падтрымліваць палітзняволеных».
