«Я, як і сотні тысячаў беларусаў, ведаю, як складана прызвычаіцца да жыцця ў чужой краіне. Як балюча праводзіць кожны дзень без магчымасці абняць родных і вярнуцца дадому.
Мне часта сніцца Беларусь. Часам гэтыя мроі жахлівыя, як і шмат для каго з беларусаў, таму што звязаныя з пераследам, турмой і катаваннямі. Але гэта адзіная магчымасць пабачыць дарагое майму сэрцу: родную вёску, маю бабулю, клуб, дзе мы пазнаёміліся з Сяргеем. У такія моманты мне не хочацца прачынацца. Але потым я прачынаюся, бачу сваіх дзетак і разумею, для каго і за што мы змагаемся. Мы змагаемся не толькі за свабоду, але і за будучыню нашых дзяцей, за Беларусь, якую любім.
Я хацела б падтрымаць усіх тых, хто застаўся без радзімы з-за рэпрэсіяў і барацьбы супраць дыктатуры. Часам у эміграцыі бывае вельмі самотна, але… Мы ёсць адно ў аднаго. Мае любімыя моманты ў эміграцыі – калі я магу пабачыцца з вамі, абняць і сказаць добрыя словы адно аднаму.
Але кожны дзень мы з вамі робім маленькія крокі, каб вярнуць сабе Беларусь і вярнуцца ў родны дом. І я ўпэўненая: настане момант з чэргамі на мяжы і святам вяртання ў наш край».
