За кратамі памёр палітвязень Валянцін Штэрмер. І я не ведаю, як словамі выразіць тое, што адчуваю ўнутры, бо ўсё здаецца недарэчным.
Колькі яшчэ смерцяў павінна адбыцца, каб свет урэшце зразумеў маштаб трагедыі, якая працягваецца ў Беларусі? Валянцін — адзін з тых, хто ніколі не павінен быў патрапіць за краты. Яго зняволілі не за злачынства, а за сумленне, за праўду, за годнасць.
Я не была асабіста знаёмая з Валянцінам. Але я разумею, што ён быў чалавекам з прынцыпамі. Не сумняваюся, што яго любілі і чакалі дома.
Мы не павінны прывыкаць да смерцяў. Не павінны прымаць гэта як нешта звыклае. Кожная страта — гэта боль, гэта напамін пра адказнасць, якую мы ўсе нясём перад тымі, хто сёння ў турмах, хто не дажыў да волі, хто ўсё яшчэ працягвае барацьбу.
Мае шчырыя спачуванні родным і блізкім Валянціна. Мы павінны працягваць змагацца — дзеля Валянціна, дзеля ўсіх, хто аддаў сваё жыццё за вольную Беларусь.
